Wyrok TSUE z dnia 4 lipca 2013 r., w
sprawie C-100/12 Fastweb SpA przeciwko Azienda Sainitaria Locale di Alessandria
jest kolejnym z
cyklu orzeczeniem, które KIO przytacza w swoich ustaleniach dotyczących posiadania
przez legitymacji do wniesienia odwołania, konkretyzując posiadania „interesu w
uzyskaniu danego zamówienia”.
niedziela, 27 stycznia 2019
poniedziałek, 21 stycznia 2019
In-house: zamówienie z wolnej ręki czy zamówienie wewnętrzne
Zamówienia in-house, czyli tzw. zamówienia wewnętrzne zostały w ramach stanowionego
unijnego prawa zamówień publicznych uregulowane po raz pierwszy w 2014 roku (dyrektywa
2014/24/UE oraz dyrektywa 2014/25/UE). Następnie w 2016 r. regulacje dyrektyw
zamówieniowych zostały w sposób swoisty transponowane do krajowych regulacji
zamówieniowych – jako przesłanki udzielania zamówień publicznych w trybie z
wolnej ręki. Przyjęte rozwiązanie kreuje zamówieniom in-house niezbyt dobrze dopasowany gorset przypisany dla udzielania zamówień
publicznych. Na niedogodności, czy
też wręcz absurdy przyjętego rozwiązania w ostatnim miesiącu wskazywał G. Bednarczyk na swoim blogu.
Uwspólnotowienie orzecznictwa KIO cz. 4 – wyrok ws. PFE w orzeczeniach KIO wydanych w 2018 r.
W 2018 r. KIO w swoich orzeczeniach odwołała się do wyroku TSUE z dnia 5
kwietnia 2016 r., w sprawie C-689/13, Puligienica Facility Esco SpA (PFE)
przeciwko Airgest SpA, taką samą ilość razy co do wyroku TSUE w sprawie C-131/16, Archus sp. z o.o. i Gama Jacek Lipik
przeciwko Polskiemu Górnictwu Naftowemu i Gazownictwu S.A. Oba
orzeczenia łączy również problem interpretacyjny, który dał asumpt sądowi
krajowemu do wystąpienia do TSUE z pytaniem prejudycjalnym. Zarówno orzeczenie
ws. PFE jak i ws. Archus dotyczy jednej z przesłanek limitujących możliwość
skorzystania z środków ochrony prawnej – interesu w uzyskaniu danego zamówienia[1].
poniedziałek, 14 stycznia 2019
Uwspólnotowienie orzecznictwa KIO cz. 3 – wyrok ws. Archus w orzeczeniach KIO wydanych w 2018 r.
Drugim spośród najczęściej przywoływanych przez KIO w
2018 r. wyroków TSUE jest orzeczenie z dnia 11 maja 2017 r., w sprawie
C-131/16, Archus sp. z o.o. i Gama Jacek Lipik przeciwko Polskiemu
Górnictwu Naftowemu i Gazownictwu S.A. Podobnie jak orzeczenie ws. Esaprojekt (przywoływane najczęściej w 2018 r.)
wyrok ws. Archus ma rodzimy rodowód, albowiem został wydany w odpowiedzi na
pytania prejudycjalne skierowane przez KIO. Kolejnym elementem łączącym wyrok
ws. Archus z wyrokiem ws. Esaprojekt jest okoliczność, iż pomimo że został
wydany na gruncie nieobowiązującej już dyrektywy zamówieniowej to tezy w nim
sformułowane pozostają aktualne w obowiązującym porządku prawnym[1][1]. Aktualność tez TSUE
nie ogranicza się wyłącznie do zamówień sektorowych i sięga również zamówień
klasycznych.
poniedziałek, 7 stycznia 2019
Uwspólnotowienie orzecznictwa KIO cz. 2 – wyrok ws. Esaprojekt w orzeczeniach KIO wydanych w 2018 r.
Pomimo, że w wyroku z dnia 4 maja 2017 r. TSUE dokonał
wykładni przepisów dyrektywy 2004/18/WE to zajęte przez TSUE stanowisko
wywołuje również wpływ na interpretację przepisów dyrektywy 2014/24/UE oraz
regulacji P.z.p. obowiązujących na skutek implementowania ostatniego z
wymienionych aktów unijnego prawa zamówień publicznych[1].
Z statystyki ukazanej w części I cyklu artykułów wynika, iż wyrok
ws. Esaprojekt był w 2018 r. najczęściej przywoływanym przez KIO orzeczeniem
TSUE.
Subskrybuj:
Posty (Atom)